Dong!

Vandaag stond de verplaatsing van Yangshuo naar Chengyang op het programma. Via de lobby hadden we de vorige dag nog te horen gekregen dat de chauffeur om negen uur aanwezig zou zijn.
Toen we om half negen de noedels en de dumplings geserveerd kregen liep er al een man op het terras heen en weer. Dit was onze chauffeur, die gewoon nog een hal uurtje op ons moest wachten.
Het werd een lange rit van bijna zes uur. We reden 'terug' via Guilin nar het noorden. Mede door het onrustige rijden van de man en het vaak slechte wegdek was deze reis niet bevorderlijk voor nieren en andere organen.
We reden eerst met de karstbergen om ons heen. Via een platter landschap raakten we langzamerhand in een bergachtig gebied verzeild. Hier regende het ook. Toen later de bergen iets afvlakten en het ook weer droog werd bereikten we het Dong-dorp Chengyang. In het Dong Village Hotel brengen we twee nachten door.
Onderweg hadden we nog een tussenstop bij een theeplantage. De chauffeur moest nodig naar het toilet. Hij wilde ook even rusten en moest nodig wat oefeningen doen. Hij voerde hierbij een knullig toneelstukje op. Hij sprak geen chinees dus dit was ook de enige manier op te communiceren.
Toevallig kon je daar ook en 'gratis' theeceremonie bijwonen! Een vriendelijk meisje sprak ons aan en had bij de dames beet. Als we dan toch hier zijn, is zo'n rondleiding wel leuk! De dame vertelde in goed engels over de thee, de soorten, het fermenteren. En uiteindelijk belandden we natuurlijk in het theehuis om wat thee te laten proeven.
En na afloop is er de mogelijkheid om de best wel dure thee of andere attributen nodig voor een ceremoniële thee sessie, te kopen. Annemieke ging met thee en een klein theepotje naar buiten.
Bij Chengyang heerste de rust van een landelijk bergdorpje. We moesten wel betalen om in het dorp te komen, maar hier liepen niet duizenden toeristen rond. Bij het halen van de tickets ging onze chauffeur pontificaal voor de entree van een brug staan, zodat niemand er meer op of af kon. Daarna was de beste man tickets aan het kopen en even uit het zicht verdwenen om te bellen.
Maar ach, hij moest waarschijnlijk weer dat hele pokkeneind terug rijden. We benijdden hem niet.
Ons Dong Village Hotel was echt een authentiek Dong huis. Deze huizen worden voornamelijk uit hout opgetrokken, omdat het steen uit de omgeving van slechte kwaliteit is. Ze maken efficiënt gebruik van het hout, waarbij spijkers wordt vermeden. Ook de grootste gebouwen worden met pen-en-gatverbindingen in elkaar gezet.
Sinds de regio wat welvarender wordt herleefd de traditionele bouwkunst.
Zo zijn de overdekte wind-en-regenbruggen kenmerkend. Ze zijn buiten ontmoetingsplaatsen van de dorpsbewoners ook een middel om ongunstige energie op afstand te houden. Ook waren hier altaren voor de riviergoden . Vanwege het brandgevaar door het branden van wierook, zijn deze altaren naar de oevers verplaatst. Wij zagen dat deze bruggen inmiddels een nieuwe functie hebben gekregen, het herbergen van een rij souvenirs stalletjes, waar voornamelijk aandoenlijke, oude dametjes hun waar proberen te slijten. Vooral Marja heeft moeite om die mooi getekende, oude, vaak kromgegroeide dames nul op het rekwest te geven. Maar we zijn nog niet weg!
Tevens zijn ook de trommeltorens kenmerkende gebouwen in de dorpjes. Deze torens hebben meestal een vierkante onderbouw met een gelaagd, achthoekig dak. Het was een verzamelpunt voor het dorp en er stond meestal een festival podium naast.
Wij wandelden na eerst wat gegeten te hebben (kleine lunch) wat kuierend langs de rivier naar ons eerste Dong dorpje.
Onderweg passeerden we een aantal bamboe waterraderen, die op een ingenieuze manier water uit de rivier het land op brengen.
Nadat het pad langs de rivier ophield, klommen we via wat trappertjes omhoog en kwamen uit op het festival plein, waar het druk was. Kinderen, ouderen zaten bijeen. Uit één der huizen waar mensen in en uit liepen hoorden we jammerlijke klaagzang van een aantal vrouwen komen. Hierdoor heen klonk het wenen van een man. Het leek er sterk op dat iemand overleden was. We zijn maar discreet, voor zover dat kan als toerist, verder door gelopen.
Op de weg terug naar het hotel sprak Annemieke nog met een jongen, die vertelde dat hij behoorde tot de grootste minderheid van China: de Zhuang (15,5 miljoen, Guangxi). Na een gezellig praatje en de haast onvermijdelijke foto's liepen we over de brug naar de overkant om iets later 'onze' brug weer over te steken naar het hotel.
Wat later op de avond gebruikten we een eenvoudig diner in het hotel zelf en gingen daarna naar onze houten kamers. Marja en ik keken nog even via uitzending gemist naar een aflevering van 'Smeris'.