I'm going home

Op onze laatste vakantiedag werd ons ontbijt op de 2de etage gehouden in het Astor House Hotel. We hadden om 07:00 uur afgesproken. Ik was al ver voor de wekker wakker en vulde de tijd met chatten met Erwin en Saskia en het uploaden van een aantal foto's op deze bLog.
Onze laatste Chinese chauffeur van deze vakantie zou ons om 08:00 ophalen. Om iets voor achten checkten we uit bij de balie, waarbij er nog wat minibar artikelen afgerekend moesten worden. De chauffeur was inmiddels bekend. Hij kwam ons tegemoet met een papier met onze namen er op en het vluchtnummer KL 896. We moesten bij hem aangeven dat al deze gegevens klopten.
De jongen, die onze koffers droeg, gaven we onze 3 overgebleven metrokaartjes. Via een baliemedewerkster communiceerden we onze bedoeling; een gift. We konden vertrekken, terwijl het zonnetje begon door te breken.
Onze chauffeur had volgens ons een ongeruste moeder, die hem regelmatig tijdens de rit belde. Hij beantwoordde uitgebreid deze belletjes. Uiteraard was er dan wat minder aandacht voor de weg. Hij minderde vaart en bleef lekker in zijn linker baan doortuffen. Maar we bleven wel in de goede baan rijden. In Pudong, richting vliegveld, was het behoorlijk druk, zodat we in de file kwamen. Maar we waren ruim op tijd vertrokken en kwamen tegen half 10 bij Pudong Airport aan.
We werden bij de ingang van het gebouw direct gecontroleerd op explosieven met behulp van een soort snuffelpaal. We mochten door naar de volgende ronde. Het was gelukkig aan de balie bij het inchecken van de koffers. We zaten onder het gewicht, dus geen problemen. Of toch...! Ik kreeg van de medewerkster de mededeling, dat ik mijn koffer open moest maken in een apart kamertje, omdat er iets verdachts in gevonden was. Ik kon me niet voorstellen, dat ook maar één ding niet door de beugel kon.
In het kamertje liet de douane dame me het röntgenscherm zien, waarop ze het verdachte voorwerp aanwees. Ik was er bij, door de mand gevallen, dat ging 30 jaar cel worden. Het verdachte voorwerp was de explosieve Mao-wekker, die we voor onze Buuf hadden gekocht. De wekker-met-het-zwaaiende-handje! Het misverstand was snel uit de weg geruimd.
Even later werd ook de koffer van Cees Jan op een zijweg geparkeerd. Zijn als souvenir gekochte mes, met mijn paspoortnummer als registratie, was pijnlijk zichtbaar op het controle scherm. Maar zijn verklaring, dat het een souvenir was, was ook hier voldoende om ook zijn koffer verder door te laten gaan. Pfff...we konden verder door de douane gaan.
We moesten eerst door een paspoort check, waarbij de foto van het paspoort waarschijnlijk digitaal vergeleken werd met het live opname van ons gezicht, terwijl we naar een camera lens moesten turen. Hierna kwamen we weer langs een man met een flinke snuffelpaal, die hij langs onze handbagage swaffelde. Bij één der passagiers viste hij hiermee een aansteker uit zijn rugzak. Vertrouwenwekkend. Na een laatste scan van de handbagage konden we ons overgeven aan het verbrassen van onze laatste yuans. We gebruikten hiervoor geurtjes en koffie, waarbij de geurtjes het grootste deel opsoupeerde.
We settelden ons bij gate 19, zoals opgegeven op onze boarding pass. Na een korte wandeling bemerkte ik echter dat de gate was veranderd van 19 naar 23, zodat we nog een keer moesten verkassen. Het was gelukkig bijna tijd om te boarden. We werden nog twee keer gecontroleerd eer we plaats konden nemen in het vliegtuig. Niet alle plaatsen werden door mensen bezet. Een eindje voor ons zat een musicus met naast hem zijn onafscheidelijke contrabas, veilig opgeborgen in een witte koffer. Dure reis lijkt me maar een plekje in het koude vrachtruim zou desastreus zijn voor zijn instrument.
WE waren mooi op tijd, dachten we. Het loopt allemaal volgens planning! Maar helaas was het luchtruim rondom Beijing druk, zodat we nog niet vanaf Shanghai mochten opstijgen. We stegen een uur te laat op... We hadden onze klokken op Nederlandse tijd gezet om de jetlag te bestrijden. Jetlag zit gewoon tussen de oren!!!
Ja en ben je dan eenmaal in de lucht dan moet je zo'n 12 uur door zien te komen. Hiervoor werden tweemaal warme maaltijden aangereikt, diverse malen drankjes ingeschonken en films bekeken (Philomena, Soof, Hercules, Het Diner). Het was opvallend dat ons reisgezelschap wel de klok op NL tijd hadden teruggezet, maar als het op het consumeren van wijn aankwam wel de Shanghai tijd nog gold. Maar we hadden het dan ook 3 weken zonder wijn moeten stellen.
Het laatste uur kreeg ik restless legs, kon ik niet meer lezen of filmpjes kijken. Ik had het wel gehad met de vakantie en wilde naar huis. Going home...
WE moesten een eindje lopen naar de lopende band met koffers, maar dat had als voordeel dat we ze vrij snel in onze armen konden sluiten. Bij het Meeting Point had Cees Jan de chauffeur snel gevonden en liepen we naar de taxi, die wat verderop geparkeerd stond. Het autoritje ging snel en we genoten onderweg van de heldere, Nederlandse luchten. Nadat eerst Annemieke en Cees Jan afgezet waren bij hun huis, reden we door naar de Gandhistraat. Iets voor half negen konden we de sleutel in het slot steken en betraden we ons kasteel. Thuis!!!
Het was een fantastische vakantie, maar het was weer fijn om thuis te zijn.